Вобаста ба ин таъкиди шоир ниҳоли душманиву кинаву адоват ба ҷуз бадбахтӣ чизи дигареро ба бор нахоҳад овард. Ягона чизе, ки боиси оромии дил ва шодиву нишот мегардад, дӯстӣ ҳаст!
Имрӯз низ мардуми тоҷик дӯстиву ваҳдатро шиор ва пешаи худ қарор додааст. Ҳар яки мо эҳсос намуда истодаем, ки иқдомҳои Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон имкон фароҳам овард, ки кишварамон дар роҳи рушди босубот қарор гирад.
Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ин вохурии се ҷониба қайд намудаанд, ки Узбекистони ҳамсоя шарики стратегӣ ва ҳампаймони боэътимоди Тоҷикистон аст ва муносибатҳо бо он бар пояи усулҳои ногусастании дӯстӣ, ҳусни ҳамҷаворӣ ва эҳтироми манфиатҳои ҳамдигар асос ёфтаанд.
Ҳамкорӣ дар бахшҳои тиҷорату иқтисод, нақлиёт, энергетика ва кишоварзӣ аз самтҳои муҳими робитаҳои Тоҷикистону Узбекистон мебошад.
Аз ин рӯ, дар рафти мулоқоти сатҳи олии ду давлат бо иштироки ҳайатҳои расмӣ оид ба ҳолати имрӯзаи ҳамкорӣ дар ин бахшҳо муовинони сарвазирони Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Ҷумҳурии Узбекистон гузориш доданд.
Муносибатҳои дипломатие, ки байни Ҷумҳурии Тоҷикистон ва ҷумҳуриҳои Узбекистону Қирғизистон барқарор шудаанд, муносибатҳои таърихӣ, фарҳангӣ, эътимоду боварӣ ва муносибатҳои иқтисодиро байни кишварҳои бо ҳам дӯсту ҳамсарҳад мепайванданд. Давоми асрҳо халқҳои ин кишварҳо ҳамкорӣ намуда, мероси муштараке офаридаанд, ки то имрӯз аҳаммияти худро нигоҳ медорад. Имрӯз ин мероси таърихӣ барои рушди ҳамкории иқтисодӣ ва фарҳангӣ муҳим боқӣ мемонад. Ҷумҳуриҳои Тоҷикистон, Узбекистон ва Қирғизистон кӯшиш доранд, ки тавассути барномаҳои муштарак дар соҳаи илм, фарҳанг ва сайёҳӣ риштаҳои таърихиро боз ҳам мустаҳкам намоянд.
Чуноне, ки Пешвои муззами миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қайд намуданд, ки «Ман ҳамчун сиёсатмадор аз рӯи тақдир ва шароити таърихӣ ба сарварии Тоҷикистони соҳибистиқлол дар лаҳзаҳои душвори муқовимат омадам, ки ҳар рӯзи ҷангро аз байн барам, Ба Ватан ҳар чӣ зудтар сулҳ ва созиш овардан, ин мақсади олии ман буд, ки барои ба даст овардани он ҳеҷ чизро дареғ намедонистам» иброз намуда буд.
Президенти Тоҷикистон аз аввалин рӯзҳои ба сари қудрат омадан бо шиори “Ман ба шумо сулҳ меорам” ҳамеша ба ҷонибдори сулҳу осоиштагӣ халқи худ ва мардуми аҳли сайёра тасмиму иродаи қавӣ дар замири худ нигоҳ дошта, дар тамоми сиёсатҳои худ, барои таҳкими ваҳдат ва ҳалли мушкилоти мавҷуда бо роҳҳои дипломатӣ кӯшиш намуда, пайваста ҷоннисориҳо мекунад. Яке аз намунаҳои равшан талошҳои пайвастааш ҳалли баҳсҳои марзӣ бо Қирғизистон мебошад, ки дар давоми солҳои охир бо ташвиқу тарғиби афроди нобарору нобакор боиси нофаҳмиҳо миёни мардуми ҳар ду кишвар шуда, қариб буд, ки ҳар ду ҳамсоя ва дӯстро ба ҷангу ҷидол кашида, хоку хун яксон намояд.
