Барои он ки ҷавонон мутахассиси хуб, ихтироъкор ва навовар бошанд, муҳим он аст, ки онҳо дастгирӣ карда шаванд ва саломатии хуб, омӯзиш ва таҳсилоти ояндаро дигаргун созанд.
Борҳо шунидаем, ки ҷавонони имрӯз роҳбарони фардо хоҳанд буд. Муҳим аст, ки ҷавонони мо бо таҳсилоти босифат, воситаҳои зарурӣ, роҳнамоӣ ва имкониятҳо фароҳам шаванд, то онҳо товони сарварии худро истифода баранд.
Ба ҳама маълум аст, ки ҷавонони ҳар як мамлакат сарвати бузурганд. Ҷавонон умеди фардои ҳар як миллату давлат буда, онро дар ҳама сатҳҳо муаррифӣ мекунанд. Нақши ҷавонон дар бунёди давлат муҳимтар аз он аст, ки ҷомеа гумон мекунанд. Ба ибораи дигар, ақлу заковати ҷавонон кишварро ба роҳи комёбиҳо мебарад. Онҳо қобилияти омӯхтан ва мутобиқ шудан ба муҳити зистро доранд. Ба ҳамин монанд, онҳо омодаанд, ки омӯзанд ва дар он амал кунанд, то ба ҳадафҳои худ ноил шаванд. Ҷавонони мо ислоҳоти иҷтимоиро ба амал оварда, аҳволи ҷамъиятро беҳтар карда метавонанд. Гузашта аз ин, миллат барои расидан ба ҳадафҳо иштироки онҳоро тақозо мекунад ва барои пешравии кишвар мусоидат мекунад. Мо мебинем, ки чӣ гуна рушди ҳар кишвар иштироки фаъоли ҷавононро дар ҳамаи соҳаҳои ҳаёти давлативу ҷамъиятӣ тақозо мекунанд. Нақши ҷавонон ҳалкунанда аст.
Ба он хотир ҷавононро умеду ояндаи миллат меноманд, ки андеша, орзу ва амали онҳо ҷаҳони имрӯзаи моро ташкил медиҳад. Чӣ гунае ки мо медонем, имрӯзҳо ҷавонон ба як неруе мубаддал гаштаанд, ки барои муаррифӣ, пешрафт, тараққиёт, оромӣ ва осудагии кишварамон дар ҳама самтҳо талош ба харҷ дода истодаанд. Ба ҳамин хотир, мо, ҷавононро ояндаи миллату давлат меҳисобем ва аз ин ҳусни нияти комилан хубу софдилонаи бузургонамон меболему ифтихор мекунем.
Ҳамин тариқ, ҷавононро мебояд амнияти давлат ва шарафу номуси ватандориро ҳимоя карда, худро аз ҳама хавфу хатарҳои номатлуби ҷаҳони муосир эмин нигоҳ доранд ва парчамбардори ин сарзамин, марзу бум ва кишвари муқаддасамон Тоҷикистони соҳибистиқлол бошанд.