Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон санади олии ҳуқуқии кишвар буда, асоси низоми давлатдорӣ ва тартиботи ҳуқуқиро муайян менамояд. Он 6 ноябри соли 1994 бо роҳи раъйпурсии умумихалқӣ қабул гардида, рамзи соҳибихтиёрӣ ва ваҳдати миллӣ мебошад.
Аз нуқтаи назари илмӣ, Конститутсия ҳамчун қонуни асосӣ на танҳо сохтори давлатро муайян мекунад, балки низоми арзишҳои сиёсӣ, иҷтимоӣ ва ҳуқуқиро ба танзим медарорад. Дар моддаҳои он принсипҳои демократия, волоияти қонун, ҳуқуқбунёдӣ ва дунявият таҷассум ёфтаанд.
Тибқи Конститутсия, Тоҷикистон давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва иҷтимоӣ аст. Ҳокимияти давлатӣ бар принсипи тақсимоти он ба се шоха — қонунгузор, иҷроия ва судӣ асос ёфтааст, ки ин яке аз нишондиҳандаҳои асосии давлати ҳуқуқбунёд мебошад.
Конститутсия ҳуқуқ ва озодиҳои инсонро арзиши олӣ дониста, кафолати амалии онҳоро тавассути механизмҳои судӣ ва қонунгузорӣ таъмин менамояд. Аз ин рӯ, нақши он дар таҳкими ҳуқуқшиносӣ, таъмини адолат ва рушди ҷомеаи шаҳрвандӣ ниҳоят муҳим аст.
