ИСТИҚЛОЛИЯТ – НЕЪМАТИ БЕБАҲОСТ

                                    Эмомалӣ Раҳмон

9 — уми сентябри соли 1991 дар Ичлосияи ғайринавбатии Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, даъвати даҳум Изҳорот дар бораи Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Қарори Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи эълон намудани Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон» қабул шуд. Ҳамакнун аз ин санаи муҳимми таърихӣ 34 сол сипарӣ гардид.

Ин неъмати бузург баробари ба даст овардан, нуру зиё, меҳру вафо, ободию озодӣ, ҳамфикрию ҳамзистӣ ва осоиштагиву абадиятро ба мардуми бузурги тоҷик ва Тоҷикистони азиз овардааст. Дар паҳнои замонҳо миллати мо аз шебу фарози таърих ва озмоишҳои сахту сангин гузашта бошад ҳам, дастовардҳои фарҳанги асил, ҳувияти миллӣ, забони ноби модарӣ, илму адабиёти оламгирашро нигоҳ доштааст. Ба ҳамагон маълум, ки ниёгони мо ба талқини афкори пурарзиши «Пиндори нек, гуфтори нек ва кирдори нек» беҳтарин ва равшантарин орзуву омоли инсоният ва рукнхои ахлоқи ҳамидаро басо орифона ифода намудаанд, ки ин каломи пурҳикмат дар тӯли асрҳо барои ташаккули арзишҳои солими башардӯстона хизмат кардааст. Маҳз чунин тамаддуни пешрафта, суннату оинҳои дорои ҷанбаи ҳаётӣ, тафаккури зиндагисоз ва маърифати баланди ахлоқии ниёгони мо буд, ки онҳо ба ганҷинаи тамаддуни башарият аз Зардушту Монӣ сар карда, то Рӯдакиву Фирдавсиву Саъдӣ Шерозӣ, Низомиву Умари Хайём, Камоли Хуҷандиву Абдураҳмони Ҷомӣ барин садҳо нобиғаҳои илму адабу фарҳангро ато кардаанд.

Даврони соҳибистиқлолӣ барои мо имкони воқеӣ фароҳам овард, ки роҳи имрӯзу ояндаи миллат ва пешрафти минбаъдаи кишвари азизамонро ба сӯйи ҷомеаи демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона пеш гирифта, ба тадриҷ кишварамонро ба ҷомеаи шаҳрвандӣ ва давлати демократӣ табдил диҳем.

Истиқлолият барои мо рамзи олии Ватану ватандорӣ, бузургтарин неъмати давлатсозию давлатдории мустақил, кору пайкорҳои пайгиронаи созандагӣ, азму талошҳои фидокоронаи расидан ба истиқлолияти сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангиро омӯзонида, меъёрҳои ҷомеаи шаҳрвандиро таҳким бахшид ва бахту саодати миллатро таъмин намуд.

Истиқлолияти давлатӣ дар назди мардуми тоҷик вазифаҳои бузурги таърихиеро гузошт, ки муҳимтарини онҳо ташкили аркони давлати соҳибихтиёри миллӣ, таҳкими сулҳу субот, таъмини амнияти давлат ва ҷомеа, оғози раванди созандагиву бунёдкорӣ ва расидан ба сатҳи зиндагии шоиста ва раҳоӣ ёфтан аз мушкилоти бероҳӣ, энергетикӣ ва танқисии маводи ғизоӣ буд.

Пӯшида нест, ки Тоҷикистон пас аз пошхӯрии собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ дар сатҳи пасти тараққиёти иқтисодиву иҷтимоӣ ва техникию технологӣ қарор дошт. Аз ин рӯ Ҳукумати кишвар бо саъю талошҳои пайваста барои бартараф намудани буҳрони фарогир барномаҳои мақсаднокро тариқи муътадилгардонии вазъи иқтисодӣ пай дар пай амалӣ намуд.

Истиқлолият дар таърихи давлатдорӣ ва сарнавишти миллати тоҷик оғози гардиши куллӣ, марҳилаи сифатан нави рушди иҷтимоӣ ва иқтисодӣ ба шумор рафта, дар назди миллати тоҷик иҷрои вазифаҳои бисёр пурмасъулияти таърихиро ба миён гузошт.

Мардуми тоҷик бо ташаббус ва ибтикори Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар тӯли 34 соли истиқлолият ба дастовардҳои бузурги иқтисодию иҷтимоӣ илмию фарҳангӣ, маданию техникӣ ноил гардиданд.

Нерӯи бузурги маорифпарварӣ, созандагӣ ва ободкории миллати тоҷик ва мардуми Тоҷикистон собит менамояд, ки бе илму маърифат бунёди давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва ягона ғайриимкон аст. Аз ин лиҳоз, дар сиёсати Давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон мактабу маориф дар даврони истиқлолият низ мақоми хосса доранд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба пешрафту инкишофи соҳаи маориф диққати ҷиддӣ дода, онро соҳаи муҳими афзалиятнок донистаанд. Зеро заминаи ҳаёти ҷовидона маҳз дар соҳаи маориф ва пеш аз ҳама дар мактаб гузошта мешавад.

Агар ба гузаштаи начандон дури даврони истиқлол дар соҳаи маорифи кишвар назар афканем, ба хубӣ эҳсос менамоем, ки дар ин муддат тағйироти куллӣ ба амал омадааст.

Агар ба таври хулоса ҷамъбаст намоем, нишонаҳои даврони истиқлолият дар тамоми соҳаи ҳаёти одамон мушоҳида мешаванд.

Вазифаи аввалиндараҷаи ҳар яки мост, ки истиқлолияти давлатамонро таҳким бахшида, номбардори миллати деринсол ва давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон бошем.

Ҳамаи мо вазифадорем, ки бо шукронаи соҳибватаниву соҳибдавлатӣ ва сулҳу оромии кишвар, ба хотири фардои неку ободии Ватан мисли ангуштҳои як даст, гулҳои як боғ, фарзандони як модар ҳарчи бештар заҳмат кашида, Тоҷикистони маҳбубамонро боз ҳам ободу зебо гардонем, аз миллати соҳибистиқлолу соҳибтамаддуни худ ифтихор намоем.